Ting Pudong ( = I don’t understand )

Het is blijkbaar niet alleen voor mij een uitdaging om te shoppen. Ook voor de verkoopsters is het niet evident mij te bedienen. In de winkels verstaat bijna niemand Engels. Buiten hello en goodbye zijn mijn dagelijkse conversaties vrij beperkt. Meestal doen de verkoopster wel pogingen door traag enkele chinese woorden tegen mij te spreken maar zelfs traag versta ik er geen jota van. Ik heb gewoon geen enkel aanknopingspunt met een taal die ik al ken. Als ik dan de winkel buitenwandel hoor ik achter mij de
verkoopster gniffelen of giechelen omdat ze de ‘engels sprekende klant’ overleefd hebben.
Op straat spreken veel mensen de kinderen aan. Vooral Sethje met zijn blauwe ogen en rood haar is enorm populair hier.
Ik voel me een beetje een BV.  De chauffeur zet ons aan de deur af waar we willen zijn. Hij doet de deur voor ons open ( dat is eigenlijk eerder een praktische reden : ik heb ‘gevraagd’ om het kinderslot op te zetten omdat Seth de deur niet zou kunnen opentrekken).  En als we wandelen wijzen mensen naar ons om andere te tonen dat er langneuzen rondlopen.
De kinderen worden om de haverklap gefotografeerd. Seth heeft zelfs een aanbieding gekregen voor een Chinees modelenbureau. 
Soms wordt het hen wel te veel. Vooral Jinthe heeft meer besef van alles en wil niet altijd met al die vreemde mensen op de foto.   Ze klapt vooral dicht als de mensen haar arm of haar haren willen aaien.  Ik heb haar proberen uitleggen dat ze met haar rode haren en haar bleke huid een prinses is in de ogen van de chinezen maar toch wil ze er niet van weten.

Everytime I go into a shop, it is not only difficult for me but also for the shop-assistents a big challenge to serve me.
In most shops the people don't speak english. My daily conversations are very limited; not much more then 'hello' and 'goodbye'. Sometimes they try to talk very slowely but even then I simply don't understand them. There is no connection at all with any other language that I know.
When we walk on the street a lot of people want to talk to us. Especially they want to meet the children or take pictures from us.  Seth is very popular with his red hair and blue eyes. He even got an offer from a model-agency to book him for a photo-session.
I’m feeling a bit as a celibrity. My driver takes me wherever I want to. He opens the door for me ( that has actually a practical reason as I asked him to put the childrenlock on. That implies that I can’t open the door myself either).
People taking pictures, pointing and staring at us.
Jinthe doesn’t like it. I tried to explain her that she is like a princes with her pale skin and her red hair but she just doesn’t like so much attention.